Stefan Molyneux maakt dat duidelijk, met in de tweede helft een boodschap over schuld en over oplossing.
Op een draad van Vrijspreker heb ik mijn eigen pissigheid gedemonstreerd jegens enkele bezoekers die het aandurfden om te zeuren over de toon van het debat. Dit door middel van het moreel goedkeuren van de politieactie jegens een man die een op feiten gebaseerde tweet de wereld in stuurde over moslimkinderen die juichten m.b.t. de aanslagen in Brussel. Het nieuws hierover werd bekend na een tweet van de 15-jarige Sanne Hulscher.
Ik geef toe: ik haat politieke correctheid met een passie, en het werkt als een rode lap op een stier als iemand een politieke correcte, wegrelativerende mening uit zijn pen of uit zijn strot krijgt op dezelfde dag dat tientallen doden/gewonden zijn gevallen door middel van een zelfmoordaanslag met een spijkerbom. Ik voel dan ook geen enkele behoefte meer om verbaal “beschaafd” te zijn jegens deze mensen want zij zijn zelf elke beschaafdheid voorbij. Politieke correctheid is een geestelijke aandoening die veel met angst en met schaamte te maken heeft. Het zorgt voor cognitieve dissonantie. Mensen die in staat zijn een man te verketteren omdat deze gebruik maakt van zijn meningsvrijheid om een feit te duiden, en deze mening af te doen als haatzaaierij verdienen niets dan hoon en de meest duidelijke afkeuring die je hen kan geven.
Daarbij komt bovendien dat ik inmiddels van de overtuiging ben, dat het geen enkele zin heeft om een tegenantwoord volstrekt op te bouwen met de rede, met logica, en met empirisch bewijs, als je een discussie voert met mensen die alleen redeneren vanuit emotie en sentiment, zoals politiek correcten dat doen. Zij zijn immuun voor rede, logica en bewijs. Net zoals feministen die als reactie op de aanrandingen in Keulen stellen dat wij hier in Nederland niet moeten klagen want wij hebben de SGP en die is ook niet zo netjes tegen vrouwen. Hun (politiek correcten) gehele betoog hangt vrijwel altijd samen van “appeals to emotion,” waaronder medelijden. Deze appeals to emotion zijn drogredeneringen. Die kun je niet bestrijden met de rede of met logica. Vuur met vuur bestrijden betekent emotie met emotie bestrijden.
Politiek correcten die hun kop in het zand steken en altijd alles wat oncomfortabel is wegrelativeren (Ja, maar…maar…de Christenen dan?) Ja, de Christenen dan? Wat met de Christenen? Hebben we die niet allang terecht gewezen? Hebben we die niet allang belachelijk gemaakt met Jezus beeldjes in flesjes urine? Met het ezeltjesproces? Met Monty Python’s the Life of Brian? Waar waren de terreuraanslagen? Waar was de policor-brigade? Toon me een terreuraanslag, in naam van Jezus, met spijkerbommen, door Christenen en ik laat je een week vol televisieprogramma’s zien die het Christendom onder de loep neemt, in zoverre dat niet allang gedaan is. De jijbak is zo gespeend van logica, juist omdat deze er vanuit gaat dat de enorme afkeuring voor Christelijke leer die Christelijke terreur vergoeilijkt er niet zou komen. De jijbak is ook gespeend van logica omdat deze van zichzelf zo onnozel is. Denk bijvoorbeeld aan de moordenaar die terecht staat en die de jijbak toepast: “Ja maar ik ben toch niet de ENIGE moordenaar? Waarom heb je de pik op mij?”
De huichelarij van de policor brigade kun je op twee manieren benaderen. Met het soort retoriek dat ze gewend zijn (scheldwoorden, beschuldigingen, het aanpraten van schaamte, stemverheffingen etc.) of door ze gewoon dood te negeren. Afhankelijk van de situatie zal ik kiezen tussen deze twee. Maar ze bestrijden met de rede en andere middelen die gebruikt worden door mensen die met twee benen in de realiteit staan, die niet aan cultureel relativisme en culturele zelfhaat doen, heeft geen zin. Je kunt een waanzinnige net zo goed proberen te overtuigen dat hij niet Napoleon is.