In een weiland in het Gelderse Babberich is een paard mishandeld. De eigenaar van het dier ontdekte donderdag dat het paard snijwonden had opgelopen.
Waar het dier precies gewond is geraakt, wilde de politie nog niet zeggen.
Al meer dan een jaar worden in heel Nederland paarden mishandeld. Meestal gaat het om merries die in en rond de geslachtsdelen worden gestoken. Mogelijk is er meer dan één dierenbeul aan het werk.
In een eerder artikel stelde ik al dat mensen die dieren voor de lol, of iets zeer vergelijkbaars, mishandelen of doden makkelijk onder de noemer ‘psychopaat’ geschaard kunnen worden. Er zijn echter libertariers die op dit soort nieuws reageren, puur vanuit een materialistische zin. Een paard is een dier; een dier is ofwel eigendom of kan eigendom gemaakt worden; en wat er met eigendom gebeurt is te bepalen door de eigenaar. Daarmee omzeilt de desbetreffende libertarier de ethische kwestie dat we het hebben over levende wezens, en niet gebruiksvoorwerpen, die pijn kunnen voelen. Een kwestie zoals bovenstaande zou in dat geval dus behandeld worden met de vraag of de dierenbeul zijn eigen paarden martelt, of die van een ander. Waarbij als het een eigen paard betreft het niet langer een issue is voor de libertarier. Ik stel dat iemand die het NAP eerbiedigt zich wel degelijk druk zou moeten maken om het soort mens dat dieren voor het plezier pijn doet, omdat we het hebben over een actie met het doel om agressie te plegen jegens een levend wezen met plezier als doel.
Persoonlijk gezegd wantrouw ik een libertarier die dat makkelijk afdoet of zich er niet druk om kan maken. Ik kan mezelf alleen maar afvragen in hoeverre zij de onderliggende gedachte van het NAP begrijpen, en in hoeverre het NAP voor hen als niets anders dienst doet dan een excuus om eigendomsrecht – in de meest materiële zin – te rechtvaardigen.
Twee mannen van 35 en 41 jaar hebben zes jaar cel gekregen voor de gewelddadige overval op een bejaard echtpaar in Geldrop in mei 2013. De rechtbank in Den Bosch spreekt van een „laffe en gewetenloze daad”.
Wat is rechtvaardigheid, en wat is proportionaliteit? Vragen die etatisten die het huidige juridische systeem ondersteunen zichzelf graag stellen als ze in een filosofische bui zijn. Deze vragen zijn volstrekt irrelevant bij deze mensen, en worden een parodie op die begrippen als men bovenstaand artikel leest.
Rechtvaardigheid betekent dat een ieder krijgt wat hij verdient; of dit nu in positieve of negatieve zin is. Proportionaliteit kan alleen iets betekenen in relatie met rechtvaardigheid, als de gevolgen in ieder geval groter zijn voor de agressor dan voor de slachtoffers. Waar de slachtoffers meer, en/of langer lijden dan de agressor, kan er geen sprake zijn van rechtvaardigheid en ook niet van proportionaliteit.
Het zwaar mishandelde bejaarde echtpaar heeft niet alleen fysiek geweld ervaren, maar zal wellicht de rest van hun jaren in angst en trauma doorbrengen, niet begrijpend wat zij hebben gedaan om dit lot te verdienen. In contrast, kunnen de twee psychopatische geweldplegers na zes jaar hun leven weer oppakken, waarbij het zeer twijfelachtig is dat ze een voorbeeldige functie in de maatschappij zullen gaan vervullen. Het liberale rechtssysteem; dat wil zeggen het rechtssysteem in de moderne liberale en democratische rechtsstaat, bewijst keer op keer zijn moreel bankroet door straffen meer te zien als pogingen tot rehabilitatie dan tot straf en tot het wegnemen uit de samenleving van gevaarlijke elementen. De impact op slachtoffers wordt vaak genegeerd, alsof zij slechts een toevallige rol spelen in de misdaad. Vaak wordt deze neerbuigende houding ten opzicht van slachtoffers ook in woorden uitgedrukt, als men oreert dat niet individuele mensen, maar de “samenleving” het slachtoffer is; alsof het lijden van totale vreemden even groot is, of zelfs bestaat, ten opzichte van mensen die overvallen worden, getraumatiseerd worden, en zwaar mishandeld worden.
De enige juiste vorm van straf, van rechtvaardigheid, kan dan ook slechts komen daar waar het totale lijden van de slachtoffers in overweging wordt genomen, inclusief de materiële, mentale, emotionele en psychologische last. Dit betekent dat alleen slachtoffers echt kunnen weten wat de straf zo ongeveer zou moeten zijn, hierbij uiteraard wel in overweging nemend dat er bij slachtoffers geen motieven dienst doen die niets met de misdaad te maken hebben. Aangezien ook alleen zij, en niet de “samenleving” de slachtoffers zijn, behoort de samenleving helemaal niets te vertellen te hebben over wat ‘rechtvaardig’ zou zijn, want dat kan zij onmogelijk beoordelen. Ook is het onzin om voor een misdaad met niet objectieve gevolgen, te stellen dat er een objectief oordeel geveld dient te worden.
De verkoop van het internationale theaterbedrijf Stage Entertainment van Joop van den Ende kan op instemming van Brussel rekenen.
Gelukkig maar! Ik was even bang dat de Europese Commissie aan zou tonen dat de EU helemaal niet gaat over vrijhandel. Joop van den Ende mag dus zijn bedrijf, ik herhaal ZIJN bedrijf, verkopen van de EC. Er is niet geconcludeerd dat dit zou leiden tot ‘valse competitie’ (lees: echte competitie, niet gegarandeerde competitie met behulp van overheidsdwang). Want als er iets is dat vrijhandel tekent, is het natuurlijk wel een markt waarbij de overheid bepaalt of je je eigen bedrijf mag verkopen.
Alle gekheid op een stokje: dit is natuurlijk pure gecentraliseerde controle over de markt. Dat een bedrijf ‘goedkeuring’ kan krijgen doet daar niets aan af. Waar het om gaat is dat zij toestemming dient te krijgen van de overheid om bepaalde handelingen te mogen verrichten op de markt. Dit is dus geen vrijheid, want als je toestemming moet krijgen ben je niet vrij. De EU is niet voor vrijhandel, maar voor een quasi-staats-socialistische controle over de markt.
En nu we het toch hebben over de EU en vrijhandel:
Vrijhandelsverdrag EU en Vietnam.
Het is niet zo vreemd dat de meeste mensen denken dat wat we nu zien in verscheidene landen, kapitalisme is. Immers, we hebben het nu over regeringen die zichzelf de waan aanmeten dat de verdragen die zij onderling met andere regeringen sluiten, iets met “vrijhandel” te maken zouden hebben. Dit is natuurlijk typische feiten verdraaiende propaganda-bullshit.
Vrijhandel betekent handel die vrij is; niets meer en niets minder. Dat betekent handel tussen individuen of bedrijven waarbij zij niet worden gehinderd door bemoeials van de staat. Als overheden ‘vrijhandelsverdragen’ sluiten, hebben we het dus allesbehalve over vrijhandel, maar over handel waar de overheden zich mee bemoeien; handel die zij reguleren, belasten, waar zij licenties bij eisen, beknotten, waar zij import heffingen over eisen en ga zo maar door. Kort gezegd: handel waar zijzelf aan denken te kunnen verdienen. Regeringen bedrijven geen handel. Regeringen zijn niet productief. Zij kunnen slechts handel in de weg zitten, en andermans productiviteit minder of meer bestraffen of anderzijds belemmeren. Vrijhandelsverdragen kunnen dus ook niet worden gesloten door regeringen. Dat is als de maffia die scheidsrechter speelt bij elke vrijwillige uitwisseling tussen twee burgers.
En dan nu het laatste stuk onzin van vandaag.
Zondag is het een jaar geleden dat de zwarte Michael Brown in het Amerikaanse Ferguson werd doodgeschoten door een politieagent. De gebeurtenis maakte Amerika wakker en zette het probleem van racisme weer op de kaart. Wat is er in het afgelopen jaar gebeurd?
Iedereen die een klein beetje oplet weet wat een onzin dit is. De progressief laat namelijk geen seconde na om ons allemaal te helpen herinneren dat racisme nog welig tiert in allerlei ogenschijnlijk onschuldige handelingen of opmerkingen. Een voorbeeld is hoe vanaf het moment dat Barack Obama president van de V.S. werd, niet werd nagelaten om elke criticus, een ieder die wat Obama deed of zei niet voor zoete koek slikte, racistische motieven aan te meten. We hadden bovendien niet zo heel lang geleden ook nog het George Zimmerman/Trayvon Martin gebeuren.
Het probleem van “racisme” werd dus helemaal niet opnieuw op de kaart gezet. Racisme is altijd al op de kaart geweest omdat progressieven en andere ‘race-baiters’ het issue niet laten rusten en overal racistische motieven achter zien. Wat de Michael Brown situatie blootlegde, is dat een daadwerkelijk heikel probleem werd aangegrepen om er een racisme-issue van te maken terwijl het dat, in grotere context, niet is.
Het werkelijke issue is er een waarvan de overheid en zijn vazallen niet willen dat de doorsnee burger er meer lucht van krijgt, namelijk de immer groeiende macht, en misbruik daarvan, door de politie. De militarisatie van zowel de uitrusting als de tactieken van de politie bij het bestrijden van criminaliteit (vooral drugscriminaliteit), met name in Amerika is bij libertariers al een tijdje langer duidelijk. In een land waar verering van ‘law and order’ hoog in het vaandel staat wordt dit echter niet gezien als verontrustend; ook niet door hypocriete progressieven die van geen kritiek willen weten ten tijde van het Obama presidentschap. Een kijkje op de website Copblock, op de website van Information Liberation, of kennis van het werk van Radley Balko, zal een ieder duidelijk maken hoe ernstig het probleem is geworden met de corruptie, de machtswellust, en de fascistoïde houding en tactieken van de Amerikaanse politie. Ook de fouilleer-tactieken van de TSA op vliegterminals horen bij deze groei van de moderne politiestaat, evenals de revelatie dat de NSA massaal burgers bespioneert en/of afluistert.
Het gaat er dus in werkelijkheid niet om of de slachtoffers blank of zwart zijn; maar de progressieven die maar wat graag de racisme-troefkaart spelen hebben een werkelijk prangend issue gekaapt om hun oudbakken riedel over geïnstitutionaliseerd racisme weer af te draaien, en tegelijkertijd net te doen alsof het debat over racisme terug is van weggeweest. Zo worden twee vliegen in een klap geslagen door de elite en hun aanhangers, useful idiots inbegrepen; racisme wordt zo het in het oog springende issue, en tegelijkertijd wordt de aandacht afgeleidt van het feit dat het hier draait om overheidsdiensten die allang geen respect en fatsoen meer hebben voor normale burgers en hun burgerrechten. In het geval van het laatste zou men ernstig moeten gaan kijken naar de macht die de politie, en misschien ook wel de overheid als zodanig in het algemeen dienen te hebben. Men zou misschien moeten kijken naar hoe de overheid steeds minder de belangen van de doorsnee burger dient, en steeds meer haar eigen belangen, en daarmee de wet en allerlei rechten aan het achterste afveegt.
Maar nee; dat is volgens de mainstream punditry niet het probleem; het probleem is het zogenaamde racisme bij de politie. Niet dat mensen voor het minste of geringste met extreem geweld worden bedreigd of bejegend, maar dat het Afro-Amerikanen zijn die op die manier worden bejegend. Geweld is niet het probleem; geweld jegens zwarten is het probleem. Als dat maar zou ophouden is er geen probleem meer. Want politiegeweld jegens blanken? Ach, die zullen er dan wel om gevraagd hebben.
De Individualist 